Όλα ξεκίνησαν από μία ιδέα. Μία σκέψη, μία απόφαση, μία βαλίτσα ή ένα αεροδρόμιο. Ή μήπως ήταν δύο; Όλα ξεκίνησαν στο αεροπλάνο. Ή μήπως ήταν στο μετρό ή στο λεωφορείο για Geretsried; Μήπως στην στάση του λεωφορείου και όσο βάζαμε τα πράγματα στο βαν; Πότε ήταν τελικά; Πότε ξεκίνησαν όλα;
Ξεκίνησαν από το πρώτο βράδυ που εκείνοι οι 24 άνθρωποι βρέθηκαν στο σαλόνι να παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι. Το ονόμαζαν «ένα με πέντε» και το έβρισκαν ιδιαίτερα διασκεδαστικό να ζητούν ο ένας από τον άλλον να κάνει πράγματα που δεν υπήρχε κανένας λόγος για να τα κάνει. «Βγες να τρέξεις στα χιόνια, φάε μια μπάλα χιόνι, μύρισε τα παπούτσια όλων, η Ελένη να μην καπνίσει το υπόλοιπο βράδυ, κάνε μύτη με μύτη με τον Μπάμπη…» Περίεργοι τύποι. Μπύρες και μουχαμπέτι, έτσι ξεκίνησε.
Όταν ξημέρωσε μπορούσαν πια να γνωριστούν. Για αρχή ας αναφέρουμε ότι τις περισσότερες φορές υπήρχαν δύο κατηγορίες ανθρώπων.
Μέρα 1η και έχουμε: αυτοί που δεν ξυπνούσαν κι αυτοί που ξυπνούσαν και έπρεπε να ξυπνήσουν τους υπόλοιπους. Αυτοί που άνοιγαν τις μπύρες με το αντίστοιχο εργαλείο και αυτοί που τις άνοιγαν με τα κουτάλια. Βόλτα στο δάσος, μουσική, συζητήσεις, φωτιά και ιστορίες γύρω από τη φωτιά, μπύρες, τα γυμνά πόδια του Κώστα στην παγωμένη λίμνη και… «ένα με πέντε να σου πετάξει μια μπάλα στο πρόσωπο».
Μέρα 2η και έχουμε: αυτοί που πλένουν πιάτα και αυτοί που δεν πλένουν. Αυτοί που κοιμούνται με ανοιχτό στόμα στο μετρό και αυτοί που δεν κοιμούνται για να τους φωτογραφίζουν. Βόλτα στο Salzburg της Αυστρίας, burgers, εξερεύνηση, χαρτιά στο μετρό, η Φρίντα να βιντεοσκοπείται στο κέντρο των εξελίξεων και… «ένα με πέντε να κατέβεις από το μετρό και να τρέξεις μέχρι την επόμενη στάση».
Μέρα 3η και έχουμε: αυτοί που χορεύουν πάνω στους ώμους των άλλων και αυτοί που χορεύουν κουβαλώντας τους. Καρναβάλι, τα πολύχρωμα μολύβια της Αλεξάνδρας, ποτά, χορός, βροχή, club, ο Μιχάλης να νιαουρίζει, το κόκκινο και το πράσινο φρύδι του Plan B, ο Μπομπ Σφουγγαράκης στο μάγουλο του Δημήτρη, ένα μπουκάλι στο κεφάλι της Μαρίας και… «ένα με πέντε να χορέψεις χέρι- χέρι με εκείνη την κυρία, να χορέψεις με εκείνους τους τύπους, να μπεις να χορέψεις ανάμεσα σε αυτούς με τα τύμπανα».
Μέρα 4η, 5η και 6η και έχουμε: αυτοί που κάνουν σκι και αυτοί που κάνουν snowboard. Αυτοί που βάζουν καλάθι στο beerpong και αυτοί που πίνουν τα ποτήρια με την μπύρα. Πίστες μπλε, κόκκινες και μαύρες, βουτιές, χιόνι, μπύρες, άλματα, άραγμα στα δωμάτια, κιθάρες στο σαλόνι, φωνές, ποτήρια κόκκινα, γέλιο, βίντεο, η Ηρώ και ο Ορέστης χαμένοι στην 22 και… «ένα με πέντε να βγείτε να παλέψετε στο χιόνι».
Μέρα 7η και έχουμε: αυτοί που τρώνε σνίτσελ και αυτοί που τρώνε σερπαντίνες. Βόλτα στο Μόναχο, καφέ στο χέρι, κτήριο με πολλούς ορόφους, πάρτι, ο Μαρκ και ο Σπύρος να κοιμούνται στον καναπέ, ο Δημήτρης να γλείφει τα μπαλόνια, μία σερπαντίνα στο ρουθούνι του Dav και… «ένα με πέντε να ανέβεις στην σκηνή για να χορέψεις».
Όλα τελειώνουν σε ένα αεροδρόμιο… ή μήπως ήταν δύο; Μήπως τελείωσαν εκεί που άρχισαν ή μήπως δεν τελείωσαν καθόλου; Η αλήθεια είναι ότι κανείς πέρα από αυτούς που το έζησαν δεν θα μπορούσαν να το καταλάβουν. Μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Να νιώθεις ότι έχεις δεθεί με έναν άνθρωπο που γνωρίζεις μόλις μία εβδομάδα, να ξέρεις ότι ανήκεις σε μία ομάδα, να μαθαίνεις να ζεις με τόσους ανθρώπους, να περπατάς στον δρόμο και να μην σε νοιάζει που πηγαίνεις, να γυρνάς στο δάσος και να φτάνεις σπίτι, να κοιτάς κάποιον και να σκέφτεστε το ίδιο, να κοιμάσαι και να γελάς ακόμα, να γεμίζεις με τα πιο απλά πράγματα, να ρουφάς την ζωή και την κάθε στιγμή και να νιώθεις ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από εκείνο το σπίτι, εκείνη την παρέα, εκείνη την κιθάρα, εκείνο το βλέμμα, εκείνο το γέλιο, εκείνο το παιχνίδι!
Ανέκαθεν θυμάμαι να ακούω «όλα τα ωραία τελειώνουν για να έρθουν καλύτερα». Κλείνοντας την πόρτα εκείνου του σπιτιού ψιθύρισα στο αυτί κάποιου «ο μόνος λόγος που καταφέρνω και φεύγω από το Geretsried είναι για να μπορέσω να ξανά έρθω».
Geretsried, ski camp Μάρτιος 2019. 1 ΜΕ 5 ΝΑ ΞΑΝΑ ΠΑΜΕ.
@Kelly Theodosiadou
