Τικ- τακ, τικ- τακ, τικ- τακ. Φτάσατε. Αν και ποτέ δεν φτάνετε ταυτόχρονα γιατί έρχεστε από διαφορετικές πόλεις, φτάνετε στο ίδιο σημείο. Εκείνο που καθορίστηκε για εσάς ως αρχή της περιπέτειάς σας. Και τελικά;
Θα μπορούσε να είναι το πρώτο βράδυ που γνωριστήκατε ως ομάδα, ή εκείνο που συζητήσατε για το ποιοι είστε, ή η μέρα που κάνατε την πρώτη σας βόλτα, την πρώτη σας επίσκεψη σε μουσείο, την πρώτη σας πρόβα χορού. Θα μπορούσε να είναι η στιγμή που φάγατε από το ίδιο πιρούνι, ή εκείνη που μοιραστήκατε ένα μυστικό, ή εκείνη που μπερδευτήκατε στο μετρό, ή εκείνη που μαγειρέψατε στο σπίτι σας. Θα μπορούσε να είναι η φορά που παρουσιάσατε τα τραγούδια που επιλέξατε, ή η φορά που τσακωθήκατε… Θα μπορούσαν να είναι οι τεράστιοι δρόμοι, τα καταπράσινα πάρκα, τα πολύχρωμα σπίτια, τα σημαιάκια της καφετέριας, τα σουπλά της μπυραρίας, τα μπρέτσελ της πλατείας, ο κόκκινος βάτραχος στη λίμνη, η σειρά από τα παπούτσια στο σπίτι… Και τελικά τι ήταν; Ήταν η συμμετοχή στις δράσεις του φεστιβάλ, ήταν η υποχώρηση σε έναν καυγά, η αγκαλιά για καληνύχτα, η ησυχία όταν κάποιος κοιμόταν, η αναμονή στο τραπέζι μέχρι να φάνε όλοι, η βοήθεια στο κουβάλημα, η επιλογή του να πάτε κάπου που θέλουν όλοι, η υπομονή μέχρι να ετοιμαστεί και ο τελευταίος, ο ρυθμός του χορού, ο ήχος της κιθάρας… Κάποιος γέμισε το μπάνιο με νερά, κάποιος έμεινε να κοιμάται στον καναπέ, κάποιος ξέχασε την μπύρα στο μπάνιο, κάποιος ροχάλιζε το βράδυ, κάποιος χάθηκε στο Βερολίνο, κάποιος καθυστέρησε στα ψώνια, κάποιος έριξε την σαλάτα στο πάτωμα, κάποιος έφαγε τα μπισκότα μου (!!), κάποιος κρέμασε μια κάλτσα στον τοίχο, κάποιος είχε εισιτήριο και δεν κατάφερε να έρθει!! Όλοι περπατήσαμε, όλοι κουβαλήσαμε, όλοι χορέψαμε, όλοι τραγουδήσαμε, όλοι γελάσαμε… Για όλα εκείνα που είδαμε μαζί κι ας τα είδαμε από διαφορετικά μάτια, για όλα εκείνα που ζήσαμε κι ας τα έζησε ο καθένας από την μεριά του και για όλα εκείνα που είπαμε και που δεν είπαμε, που μοιραστήκαμε, που νιώσαμε, για όλα εκείνα που ήταν ο καθένας και για όλα εκείνα που έγινε … γίναμε μια ομάδα. Και τελικά; Τελικά μάλλον αυτό που αξίζει περισσότερο είναι αυτές οι στιγμές που ζούμε μαζί με τους άλλους κι όχι όταν απλά υπάρχουμε με αυτούς. Τικ- τακ, τικ- τακ… όχι σ’ αυτήν, στην επόμενη!
Berlin, Lützensömmern 2019
@Theodosiadou Kelly
